Αφιερωμένο στους ενήλικες φίλους…..
Εδώ και λίγο καιρό έχω έντονα στο μυαλό μου κάποιους από τους νεαρούς ενήλικες που μ επισκέπτονται και που μ’ έχουν εκπλήξει αφάνταστα. Νέοι άνθρωποι, 30, 40 ετών οι οποίοι κάποια στιγμή αποφάσισαν να σηκώσουν ένα τηλέφωνο και να καλέσουν έναν ψυχολόγο. Έχω στο μυαλό μου ανθρώπους που κουράστηκαν να συνυπάρχουν μ ένα (ή περισσότερα) ενοχλητικό γι’ αυτούς σύμπτωμα, πρόβλημα, θέμα ή όπως αλλιώς το ονομάζει ο καθένας τους. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω κάτι για όλους αυτούς που κατάφεραν να δουν αποτέλεσμα στην καθημερινότητα τους ύστερα από την έναρξη μια θεραπευτικής σχέσης με έναν ψυχολόγο. Και όχι αυτό δεν συμβαίνει σε όλους. Δεν καταφέρνουν όλοι να βοηθηθούν από μια τέτοια σχέση και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι, σήμερα όμως θα μιλήσουμε για τους άλλους, γι΄αυτούς που έρχονται με σημαντικές δυσκολίες, χρόνιες πολλές φορές και που σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, πολύ πιο σύντομο απ΄ότι κι εγώ ακόμη ελπίζω καταφέρνουν να κάνουν την υπέρβαση και ν’ αλλάξουν αυτό που εκείνοι δεν αντέχουν πια.
Και για να μη μιλάω γενικά και αόριστα, πράγμα που δεν μου ταιριάζει καθόλου, αναφέρομαι σε ανθρώπους που κουράστηκαν από τους ψυχαναγκασμούς τους, τις ιδεοληψίες τους, τον υποχονδριασμό τους, τις κρίσεις πανικού, τις συμβιωτικές σχέσεις με τις πατρικές οικογένειες κλπ. αλλά και πιο συγκεκριμένα, σε αυτούς που κουράστηκαν να μην κάνουν χειραψίες, να μην ακουμπούν πουθενά, να μην τρώνε έξω, να μην τρώνε καν αυτά που φέρνουν οι δικοί τους από το σούπερ μάρκετ, μην τυχόν τα έχουν αφήσει αρκετή ώρα εκτος ψυγείου, σε αυτούς που αναγκάζονται μέχρι να ουρούν στη μπανιέρα του σπιτιού τους αντί στη λεκάνη μην τυχον ο φόβος τους γίνει πραγματικότητα. Αναφέρομαι επίσης σε αυτούς που δίνουν, δίνουν, και συνεχίζουν να δίνουν σε ανθρώπους που δεν ανταποδίδουν και δεν ξέρουν γιατί, σε αυτούς που περιγράφουν πολύ στενές σχέσεις με τους γονείς τους, που ποτέ δεν τους αρνήθηκαν κάτι, δεν τους απαγόρεψαν κάτι και που όμως φτάνουν να αναρωτιούνται γιατί η προσωπική μας ζωή δεν προχωρά, γιατί οι φίλοι μας δεν μας καλύπτουν απόλυτα, γιατί κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά νιώθουμε,ποιοι πραγματικά είμαστε (άλλη μεγάλη συζήτηση).
Για αυτούς λοιπόν που τα κατάφεραν και άλλαξαν πολλά, πάρα πολλά από αυτά, πολύ σύντομα, θέλω να γράψω αυτό που τους λέω και κατ’ ιδίαν και που ακόμη δυσκολέυονται να πιστέψουν: « Εσύ το κατάφερες, είναι προσωπική σου επιτυχία, εγώ ήμουν απλά δίπλα σου». Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο ψυχολόγος φέρνει το αποτέλεσμα, ότι σε εκείνον οφείλουν την αλλαγή τους (και το αντίθετο βέβαια, την αποτυχία τους). Και ναι, σίγουρα, η εμπειρία κάποιου και η κατάρτιση παίζουν σημαντικό ρόλο, όπως βέβαια και η φύση του προβλήματος αυτού καθ΄αυτού, όμως όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά νομίζω πως ξέρουμε πως το επιθυμητό αποτέλεσμα το φέρνει τελικά το ίδιο το άτομο
Όσον αφορμά εμένα όμως, δύο είναι οι πιο σημαντικές συνιστώσες που οδήγησαν αυτούς που έχω στο μυαλό μου εκεί που ήθελαν, πρωτον, η δική τους αποφασιστικότητα, το δικό τους κίνητρο, η δική τους βαθιά επιθυμία να ζήσουν αλλιώς, η δική τους ετοιμότητα να αφήσουν κάποιον να σταθεί δίπλα τους και να τους δείξει τον δρόμο. Δεύτερον, ο συνδυασμός, το ταίριασμα, βρήκαν έναν ψυχολόγο που τους ταίριαξε ιδιοσυγκρασιακά, ψυχικά (δεν μας ταιριάζουν όλοι, ακόμη και οι καλύτεροι), που μπόρεσαν να εμπιστευθούν, που του επέτρεψαν να δει μέσα τους και να σταθεί δίπλα τους.
Η ψυχοθεραπεία θέλει αποφασιστικότητα, συνέπεια και αντοχή στη ματαίωση, εσείς τα επιδείξατε όλα αυτά και τα καταφέρατε και συνεχίζετε να τα καταφέρνετε.
Σας ευχαριστώ, πάρα πολύ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να είμαι εκεί.